goed, Beter, BEST

In Handpan, muziektherapie, SingInsideOut, Stembevrijding by AnnaLeave a Comment

Voorleesfragment

Toen ik steeds meer thuis zat omdat ik niet meer in loondienst ben en mijn eigen toko nog niet verder is uitgebreid, werd ik helemaal onrustig van de rust en agenda-technische ruimte die ik had. Het patroon van veel eisen stellen, in combinatie met eigenlijk voelen dat die rust wel nodig is om bij te komen, zorgde voor een clash in mij. Het was een verademing toen mijn partner mijn behoefte eerder zag dan ik en zei:
“Anders ga je een week naar het vakantiehuisje van mijn ouders”

Maar toen… kwam mijn gedachten-gedoe. Dat ging ongeveer zo:
Wat een luxe. Kon ik haar dan wel ‘alleen’ achterlaten, met het huishouden? Had zij er ook geen behoefte aan dan? Of wilde ze me juist liever even kwijt? Als ik de hond meeneem is zij helemaal alleen. Ik ga niet, dan hoef ik mij ook niet schuldig te voelen. Ow, maar als zij even ruimte nodig heeft voel ik mij juist schuldig als ik thuisblijf.

Ik werd mij pijnlijk bewust van hoe moeilijk ik het mij maak. Correctie: hoe moeilijk mijn gedachten het mij maken.
Ik ben mijn gedachten niet. (Al is dat ook een gedachte…)

Aan eenieder die ik zei dat ik een weekje weg zou gaan, kreeg ik de (onbewust gevraagde) bevestiging: “Goed zo. Kom maar even lekker tot jezelf.” Het hielp om daadwerkelijk te gaan.

De eerste dag dat ik aankwam in het verre noorden, voelde ik mij vrij en kiplekker! De hond was ook helemaal uitgelaten. Het is me dan ook een heerlijk, schattig, klein huisje. Met een houtkacheltje, fijne uitkijk en… een vide! Als ik iéts super leuk vind, dan is het een vide, met een gedeelte waar je voorzichtig kruipend het warme nestje dient te vinden. De warmte hing er nog na van het kacheltje, en zo viel ik soezelig in slaap.

De tweede dag sloeg de onrust weer toe. Schuldgevoel alom. Oke, Anna, je moet wel genieten nu. En je moet vooral de tijd goed besteden. Een week is zo lang niet, en je wil zo veel doen. En je gebruikt het huisje nu, gratis. En dat moet zich wel terugbetalen in een goede opbrengst: rust. Lezen, breien, studeren, mediteren, zingen. Veel zingen. Ukelele spelen en een liedje maken. En uuuuuuren wandelen moet ook. Owja, en gezond eten. Je hebt niet voor niets twee boodschappentassen vol met groenten, fruit en noten meegenomen. Nee. Geen Frietjes. Da’s niet gezond en eet je al gemiddeld 1x per week als je thuis bent. Internet uitlaten. Internet uitlaten. Geen internet aanzetten. Telefoon wegleggen. Heel even checken of de vriendin wiens vriendin zo ziek is, niet heeft gebeld. En dan weer wegleggen. Geen Social media.

AAARGHHGHGGHHHH!!!

Thuis en op mijn werk had ik ZO VEEL afleiding dat ik niet hoefde om te gaan met mijn innerlijke onrust.
Ik had die dag alles gedaan, maar wel met een spanningsboog van telkens maximaal 5 minuten. Zie je het voor je? Net 1 bladzijde gelezen en dan gaan breien. Om vervolgens de ukelele 1 minuut vast te houden en te concluderen dat ik wel nu alvast de soep moet opzetten als ik straks trek krijg. Owja, ik was ukelele aan t spelen. Maar het hondje moet nu ook uit, doe ik dat eerst, heb ik daarna tijd om “ontspannen” muziek te maken.

Die avond ging ik met knallende koppijn naar bed. Ik kon nauwelijks slapen van de oorsuis die alleen maar erger leek te worden, hoe hard ik ook ademhalingsoefeningen deed en probeerde te visualiseren dat de draaikolk van gedachten een bol werd die ik zou laten afvloeien naar mijn voeten. Heel hard proberend de aarde in te gaan. Weg ermee. Liefst tezamen met die oorverdovende piep in mijn oor.
Beter had ik het via mijn kruintje naar buiten gevisualiseerd, in plaats van mijn hele lichaam door… Maar ja, te laat. Verkeerd mijn best gedaan. Sukkeltje ben ik ook.

Ik werd LIJP van mijzelf.

De volgende ochtend was ik zo moe, dat ik op standje traagst stond. Ik weet dat vertraging heeeeeel goed en nodig is voor de mens.
Nou, daar hoefde ik niet eens mijn best voor te doen.
Ik zat buiten met dikke trui, vest en muts, en Jansje te ontbijten. En plots overviel mij een complete, vredige rust. Ik keek naar de bomen, hoorde vogeltjes fluiten en ik wist het alijd wel, maar nu voelde ik het ook echt:

ik hoef he-le-maal niets. Van niemand. En vooral niet van mijzelf.

Het moeten transformeerde naar willen.

Ik wíl goed voor mijzelf zorgen en gezond eten.
Ik wíl buiten zijn.
Als ik voor mijzelf kies, kies ik juist voor de wereld…
Ik WIL stoppen met indirect voor ‘de ander’ leven.
Ik wíl mijn schuldgevoel loslaten.
Ik wíl leren genieten.

De vroegere boodschap “je hebt niets te willen, je hebt het te krijgen” is niet WAAR. Alles draait om willen. Alles draait om bereidheid.

Ik pakte mijn rugzak in met genoeg proviand voor de hele dag. Deed Jansje aan de lijn en nam mij voor om te gaan lopen, zonder tijd, zonder druk. Mijn lichaam is leidend. Eindeloos.

Nog geen 2 kilometer verder kwam ik uit bij een lange pier. Halverwege de pier lag mos. Een droog en perfect plekje om te zitten en mijn lunch te verorberen. Het klotsende water overstemde mijn tinnitus, alsof het verdwenen was… Mijn gedachten kregen geen ruimte. Ik zat daar, te zijn. Het neuriën ging vanzelf. Alles viel samen en ik voelde mij intens vredig. Nul weerstand. Mijn jas en warme kleed beschermde mij tegen de ijskoude wind. Na een half uurtje (schat ik) durfde Jansje na verscheidene pogingen, eindelijk écht mijn richting op te komen. Hij nam het risico, ondanks zijn angst voor het water. Maar wel in zijn eigen tempo. Zo kwam hij bij mij liggen. Geborgen in mijn schoot, en ik voelde mij geborgen door de natuur.

Terug in het huisje bij het warme kacheltje, bleef de vredige rust en zachtheid door mij heen stromen. Ik voelde dat dit is waarvoor ik helemaal naar Friesland was komen rijden. En ik voelde ook dat ik weer naar huis wilde. Mijn gevoel was sterker dan mijn gedachten tot het einde te moeten blijven. Ik kon loskomen van mijn ‘gemoet’. Ik had mijzelf Ont-Moet.

De terugweg reed ik voor het eerst zonder navigatie. Ik was trots op mijzelf dat ik maar 1 x ‘fout’ was gereden (nota bene bij Roosendaal, hahaha).

Ik hoop en vertrouw dat ik mijzelf zal blijven herinneren:

Ik ontsla mijzelf van mijn best doen. (En stop met mijzelf overvragen).

Dat kan ik meteen toepassen buiten mijn comfortzone:
14 maart ga ik voor het eerst LIVE via de Insight Timer app handpan spelen. Je kunt dit gratis bijwonen, en natuurlijk zou ik dat heel tof vinden!

Daarna volgt SingInsideOut via Zoom.

En het thema is………….

GENIET!

Doe je mee?

Ik beloof je dat je niet je best hoeft te doen.

Anna

Leave a Comment