Van een van mijn klanten/cliënten die 1x per maand individueel een sessie volgt, mocht ik het proces van deze sessie delen…
Je wordt meegenomen in hoe zo’n muziektherapeutisch proces eruit kan zien. Je leest mijn gedachtengang en waarom ik bepaalde interventies wel of niet doe.
Een prachtig proces over wat SingInsideOut kan betekenen. De bereidheid van deze vrouw was zo groot. De opluchting aan alle kanten voelbaaar…
Fijne dag,
Warme groet,
Anna
Welk woord?
“Hoe is het met je?” vraag ik.
“Poeh.. er is veel. Speelt veel, drukker met werk, met relatie en kinderen…” Zegt ze.
We starten met een bodyscan om in het lichaam te komen en te ‘landen’ in deze ruimte. In het hier-en-nu.
Ik zeg: “Stel jezelf een draaikolk voor in je hersenpan, die gedachten opslokt. Laat het vervolgens vertragen visualiseer dat het langzaam een draaiende bal wordt.
Deze bal ga je laten zakken door je hele lichaam. De bal met alle gedachten laat je de aarde in vloeien door je lichaam heen. Je gaat zelf benoemen waar de bal is. Zodat het ook jouw eigen tempo is.”
Ik visualiseer het ondertussen ook bij mijzelf mee. Daarmee voel ik verbinding met haar, en reguleer ik mijzelf tegelijkertijd. Af en toe geef ik haar nog aanwijzingen. Zoals bij haar stuitje laten kiezen of ze het daar al de aarde in laat gaan, of langs haar benen.
Daarna vraag ik: “Wil je blijven zitten of wil je lichaam bewegen?”
Ze gaat staan, beweegt een beetje op en neer door haar knieën.
“Welk woord komt er in je op: 1 woord?”
Moed
Ze zegt: “moed” Ik dacht eerst dat ze moeT bedoelde. Maar ze ziet mijn gezicht en zegt: “met een D.”
Ik zeg: “Dit is je vertrekpunt, ik laat jou starten, waarna ik mogelijk met de gitaar meespeel.”
De reden hiervan is dat ik het vanuit haar zelf wil laten komen. Ook dat leg ik haar uit.
Ze raakt nerveus, ze knijpt met haar handen. Voeten gaan heen en weer, af en toe stampend alsof ze zich wil aarden. Tussen diepe ademteugen en al het zuchten door, zegt ze een paar keer “moed”. Op verschillende manieren. Hard, zacht, snel, langzaam “moeeeee…d”. Het voelt voor mij geforceerd. Niet congruent met wat haar lichaam uitstraalt. Ze reikt haar armen richting de grond uit en beweegt haar armen naar haar toe. Alsof ze de moed probeert te pakken.
Ik vraag haar hoe zij zich voelt. Ze zegt: “bij het woord moed heb ik een krachtig beeld voor me…” Ik vraag haar: “en hoe voel jij je nu?”
“totaal niet krachtig, totaal niet sterk”.
Ik: “Hoe voel je je wel?”
Zij: “ik voel me klein..”
Ik: “dan is dat wat nu aandacht vraagt. Je verlangt naar moed, maar voelt je klein. Wil je daar ruimte voor maken?”
Zij: “ja”
Zingen voor, over of vanuit je gevoel
Ik: “Oke, vertraag, neem de tijd. Je kunt voor het kleine gevoel zingen, je kunt er ook over zingen, of je kunt vanuit/als het gevoel zingen…”
Zij: “vanuit is het makkelijkst, denk ik. Maar dan ga ik er wel diep in. Dus misschien is dat ook wel juist moeilijker…”
Ik: “start maar gewoon, en laat maar komen wat er komt”.
Ze start en nu lijkt het wel meer te kloppen met haar lichaamstaal. Ze zingt zachtjes en zingt komt maar hier. Ik speel 2 akkoorden: A en G.
Echter, proef ik na een paar klanken ook een soort ongeduld. Een moeten.
Met een T, dit keer.
Ik vraag haar wat er gebeurt in haar? Of het nog hetzelfde is of dat er iets is veranderd?
Ze geeft aan dat er wel iets is veranderd. Ik vraag haar of ze misschien een bepaalde frustratie voelt? Ze beaamt dit direct en zegt: “Ik wil dat ze gewoon komt.”
Ik: “ah, ze moet opschieten?”
Zij: “Ja! Aaaahrgg!” Ze geeft directe klank aan haar frustratie en ik bekrachtig haar door even mee te doen. Met mijn gitaar intensiveer ik het moment door harder te spelen.
Dan speel ik zachter. Ze zucht een paar keer diep in en uit. Ze lijkt wat kalmer.
En ik zeg: “goh, klein meisje, voel jij je welkom? Voel jij je veilig?”
Zij strekt haar armen uit als de volwassene richting het ingebeelde kleine meisje: “Kom maar hier, je bent veilig.”
Ik vraag: “voelt het meisje zich veilig?”
Zij: “ja, meestal wel”
“En moet het meisje weleens iets van jou? Stel je eisen aan haar?”
Zij: “oh ja, ze moet wel veel”
Ik: “denk je dat zij zich dan veilig voelt?”
Zij met een ongemakkelijk lachje: “nee…” Tranen schieten in haar ogen.
Ik: “wat heeft het kleine meisje nodig?”
Zij: “een aai over d’r bol” en maakt het gebaar erbij.
Ik: “het meisje wil wel komen, heeft het verlangen, maar voelt ook zo veel druk. Want het meisje moet al veel van zichzelf, en is bang dat het fout gaat als ze ook nog eens zo veel moet van jou…”
Zij: “ja, dat snap ik wel…”
Ik: “ow dat vindt ze het allerfijnst om te horen. Jouw begrip en erkenning, dat je haar snapt…”
Ze huilt nu.
Ik: “wat zou je willen zeggen tegen het meisje?”
Ze zakt door haar knieën en zingt op haar hurken met haar armen open, kijkt naar een vast punt in de ruimte. Haar bovenlichaam is deze keer niet helemaal naar voren gericht. Het lijkt een oprechte uitnodiging: “kom maar hier, je bent veilig”. Ze zingt liefdevol, zacht.
Woorden worden zinnen, zinnen worden melodieën. Er ontstaat een lied.
Ik zing af en toe mee, herhaal delen van zinnen om het te bevestigen. Soms klinkt er een vraag en een antwoord. Soms een synchroon samenzang. Steeds vaker zingt zij haar eigen melodie en ik trek mij zingend langzaam terug door minder te zingen. De gitaar blijft klinken.
Terwijl zij zelf nu ook stopt met zingen. Ze neemt het kleine meisje denkbeeldig in haar armen en knuffelt haar. Ik zie dat ze emotioneel wordt en ik spreek voor het kleine meisje: “het meisje vraagt zich af waarom je zo verdrietig bent”.
Ze antwoordt: “ik ben verdrietig omdat ik je zo lang heb weggestopt. Zo lang niet heb gezien.”
Ik zeg: “het kleine meisje snapt het niet helemaal. Daar is ze misschien ook te klein voor. Maar ze wil je wel vergeven. Kan je dat ontvangen?’’
Zij: “Ja”
Ik: “kan jij jouzelf ook vergeven?”
Ze blijft twijfelend gehurkt zitten…
Ik: “jij deed het vroeger uit zelfbescherming. Je had geen andere manieren. Je kon er dus niets aan doen. Kan je het jezelf vergeven?”
Ik merk dat ik iets te snel ga. Ze zegt: “ja..”
Ik vraag me hardop af of het haar veeleisende kant is die vindt dat ze het zichzelf moet vergeven, of dat het misschien gewoon nog wat tijd nodig heeft. Ik zeg: “Het vergeven hoeft niet in 1 keer te lukken.” Er lijkt wat innerlijke ruimte te komen, ze zucht. Gaat rechtop staan.
Afronding: van hoek naar hoek.
Het is belangrijk om dit moment een duidelijke punt te geven. Een duidelijke afronding. Ik geef aan dat het kleine meisje nu in die hoek staat. Ik vraag haar of ze diep kan inademen en op de uitademing de ruimte vult met stemklank voor het meisje. Ze volgt mijn aanwijzingen op en laat haar stem door de ruimte klinken, kijkend naar de hoek. Ik vraag haar om het meisje te bedanken voor de openheid. Ze maakt een Namasté gebaar met haar handpalmen tegen elkaar, haar vingertoppen vlak onder haar kin en buigt een beetje. Zucht een paar keer diep.
Ik geef aan dat ze de plek en het meisje voor dit moment kan loslaten. En ik vraag haar naar de andere hoek in de ruimte te draaien. Ik zeg: “hier staat jouw veeleisende kant. Je strenge kant. Je gaat ook klank maken voor deze kant. Die jou heeft geprobeerd te beschermen. Maar van wie jij weet dat dat nu niet meer nodig is.” Ze raakt geëmotioneerd. Het triggert kennelijk veel. De energie die vrijkomt lijkt ze mee te nemen in haar stem richting haar veeleisende kant, in de hoek. Ook hierbij vraag ik haar om die hoek los te laten.
Ik vraag haar tot slot naar de laatste ‘vrije’ hoek te draaien. (Ikzelf zit in de 4e hoek, en ik wil niet dat ze interne delen van zichzelf zou gaan associëren met mij). Dit is de hoek van haar bewustzijn. De hoek die liefde, geduld, compassie heeft. Haar ‘higher-self’. Haar gezonde volwassene. De hoek die telkens weer de bereidheid vindt en de moed heeft om het moment aan te gaan. Ook voor deze hoek vraag ik haar klank te geven.
Als ze daarmee klaar is, vraag ik haar bewust NIET om deze hoek los te laten. Dit benoem ik als ze weer terug zit op de stoel naast mij. Want: haar higher-self (of gezonde volwassene) is altijd aanwezig. Daar kan ze altijd op terugvallen. De andere delen, zijn onderdelen van zichzelf, die soms voor verkramping en vernauwing zorgen. Haar gezonde volwassene is liefde. Ruimte. Vrijheid. Het stuk dat het kan overzien en mild kan zijn.
Die maakte echt veel los..
Zo’n halve minuut zitten we in stilte naast elkaar. “Die maakte echt veel los…” Wijzend naar de hoek met veeleisendheid. “Ja,” zeg ik “het kan zijn dat je daar nog wel aandacht voor wil maken. Maar ook voor het stukje besef wat die kant heeft gedaan met jou. Daar valt nog wel wat over te rouwen en los te laten…”
Er valt een stilte. Maar geen leegte. Knikkend kijkt ze me aan.
We ademen tegelijkertijd diep in en zuchten uit…
Wil jij nu ook kennismaken met SingInsideOut? Of wil je het liever eerst zelf zonder luisteraars proberen?
Misschien is SingInsideOut Online wel iets voor je.