“Nee mevrouw, dat moet u echt niet doen!” Zei zij (16) gefrustreerd:
Ik zei: “waarom niet dan?”
“Waarom wel?! Dat staat u echt gewoon niet! Dat wordt zo lelijk!”
Ik zei: “Waarom wel, dat is een ingeving die ik niet rationeel kan bevatten. Maar als ik er dan iets over zou willen zeggen: ik wil de groei verwelkomen. En tja, wat jij zegt is nu precies wat mij tegenhoudt, wat andere mensen wel niet zullen denken.”
(Ja, ik heb dat natuurlijk ook, in ieder geval bij dit.)
Verontwaardigd en nu echt bezorgd zei ze: “Ow maar wacht, u moet echt sch**t hebben aan mijn mening! En al helemaal aan die van anderen. Nee hoor, dan moet u het echt gewoon doen!”
Confronterend hoeveel ik mij aantrek van andermans reactie… Niet tot last willen zijn, mij willen verdedigen, én mensen ‘waarschuwen’ voor mijn actie van afgelopen zaterdag. En wat voel ik mij aan de andere kant autonoom. Een beetje als opnieuw uit de kast komen. Wat ben ik dankbaar voor mijn ingeving én omgeving, waardoor ik deze kans om te oefenen in vertrouwen en loslaten met twee handen heb aangegrepen.
Ik voel mij gesteund en gedragen. Kwetsbaar én zo dichtbij mijzelf.
Angstige vlagen in combinatie met een ongekend diep vertrouwen.
Een nieuw jaar, een nieuw begin.
Wel een beetje koud buiten, maar dat neem ik voor lief.
En morgen, ga ik de jongere verrassen. En bedanken voor het zijn van een van de zetjes die ik nodig had.
Hoe ga jij het nieuw jaar in?
Ik wens je veel eigenzinnigheid toe!
Hartelijk groet,
Anna
ps. Wil jij nou ook een veilige omgeving om te oefenen met thema’s als acceptatie, verlangen, hoop, vertrouwen, loslaten en bereidheid? Doe dan een keer mee met SingInsideOut en Handpan & Stilte
En, oké, vooruit:
voor als je er zondag niet bij kunt/wil zijn, maar wel nieuwsgierig bent naar de look……
Wil je de handpan live zien? Kijk dan eens of er een datum tussen zit die past voor jou, en reserveer je plekje!